به نبود یا کم بودن آلایش در مکان یا پدیده‌ای، پاکیزِگی یا تَمیزی گفته می‌شود.

منظور از آلایش می‌تواند گرد و غبار، لکه‌ها، بوهای ناخوشایند و آشغال باشد. در حالتی که این اصطلاح در امور غیرمادی استفاده شود (برای نمونه «پاکیزگی اخلاقی»)، منظور از آلایش‌ها، مواردی است همچون رشک و بدخواهی و پیمان‌شکنی.

هدف از پاکیزگی معمولاً تندرستی، زیبایی، جلوگیری از بوهای زننده و جلوگیری از شرمندگی است. در مورد مواد شیشه‌ای همچون پنجره‌های هدف از پاکیزگی معمولاً دیدپذیری و شفافیت است.

در برخی موارد همچون در مورد دستگاه‌هایی مانند رایانه، پاکیزگی می‌تواند برای عملکرد دستگاه نیز مهم باشد. گرد و غبار ناشی از محیط سبب می‌شود لایه‌ای از غبار بر روی قطعات سخت‌افزاری دستگاه‌ها نشست کند که این امر سبب ایجاد یک مقاومت استاتیک شده و در نتیجه گرما در محیط گرد و غباری افزایش پیدا می‌کند.

برطرف‌کردن آلاینده‌ها معمولاً از راه نمناک یا خیس کردن سطوح و سپس شستن و پاک کردن آن سطح صورت می‌گیرد. گردگیری به روش خشک نیز از راه‌های پاکیزه کردن محیط است. تفکیک زباله و بازیافت نیز از روش‌های نوین پاکیزه نگاه داشتن محیط است.

زیاده‌روی در پاکیزگی نیز می‌تواند باعث آسیب‌پذیری بدن شود. برای نمونه پژوهش‌هایی نشان داده که کودکانی که در محیط بیش از حد تمیز نگهداری می‌شوند و هیچ تماسی با محیط طبیعی پیرامون خود ندارند، بیش از دیگران به بیماری‌های التهابی روده دچار می‌شوند. به گفتهٔ پژوهشگران، تلاش بیش از حد برای پاکیزه نگهداشتن کودکان، منجر به ضعف دستگاه ایمنی آنان می‌شود

در زندگی روزمره، گرد و خاک محیط معمولاً بر سطوح وسائل صوتی‌تصویری، شیشه‌ها، پنجره‌ها، ویترین مغازه‌ها، کفپوش‌ها و بدنه خودروها نشست زیادی دارد. لکه‌های پس از خشک شدن محیط‌های خیس نیز بر سرویس‌های بهداشتی و شیرآلات تأثیر زیادی دارند.